Monday, August 3, 2009

ကြ်န္မၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းႏွင္႔ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးခံစားရလာတယ္။ သူ …သူ … ခုန္ခ်ေတာ႔မလို႔လား။ မၿဖစ္ဘူး သူခုန္ခ်လို႔မၿဖစ္ဘူး။ သူဘ၀ကို ဒီလိုပဲအရံွူးေပးေတာ႔မလုိ႔လား။ ကြ်န္မမွာတာ၀န္အၿပည္႔ရွိတယ္။ ကြ်န္မသူ႕ကိုေစာက္ေရွာက္ဖို႔ ဒီကုိေရာက္လာတာၿဖစ္ရမယ္။ကြ်န္မသူ႕ကိုၿပန္လာဖုိ႔ ေအာ္ေၿပာလိုက္တယ္။ သူနားမေထာင္ပါ။ တေရြ႕ေရြ႕ဆက္သြားေနသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္ သူရပ္ၿပီး ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည္႔ေနၿပန္တယ္။ ကြ်န္မလည္း လုိက္တက္ဖို႔ၾကိဳးစားလုိက္သည္။ကြ်န္မ ထုတ္တန္းေပၚေရာက္သည္အထိ သူဒီတိုင္းပဲ ရွိေနပါေစ။ ကြ်န္မ တၿဖည္းၿဖည္း အေပၚတက္သြားသည္။ တၿဖည္းၿဖည္းၿမင္႔တက္လာတဲ႔ အၿမင္႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္မမိုက္ခနဲ မူးသြားသည္။ မ်က္စိအၿမန္မွိတ္ၿပီး နီးစပ္ရာ တုိင္တစ္တုိင္ကို ကိုင္လိုက္သည္။ သူကေတာ႔ ရပ္ၿမဲရပ္ေနတုန္းပဲ။ ကြ်န္မအေတြးတစ္ခ်က္ေပၚလာသည္။ ၾကည္႔ရတာ သူေသမွာကို ေၾကာက္ေနလို႔ ခုန္မခ်တာၿဖစ္မယ္။ အင္းေပါ႔ေလ ကေလးပဲ ေပါက္ကရသာေတြးရံုေတြးတာ တကယ္ေတာ႔လည္း ဘယ္လုပ္ရဲပါ႔မလဲေနာ္။ အၿမင္႔အဟုန္ေၾကာင္႔ ဒူးေခါင္းေခ်ာင္ေနတဲ႔ ကြ်န္မ သူ႕အားသြားေရာက္၍ ဆဲြယူနုိင္အားလည္းမရွိပါ။ ေတာ္ေသးသည္ သူ႔၏ မလုပ္ရဲတဲ႔စိတ္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ကြ်န္မရပ္ၿမဲေနရာမွာပဲ သူ႔ကို ၾကည္႔ေနလိုက္မိတယ္။ ထို႔ေနာက္သူက ကြ်န္မဘက္သို႔ တစ္ခ်က္လွည္႔ၾကည္႔လုိက္တယ္။ သူကေၿပာတယ္ သူတို႔သူ႕ဦးေလးအိမ္ၿဖစ္တဲ႔ ယခုအိမ္ေလးကိုေဆာက္တုန္းက လူတစ္ေယာက္ ထုတ္တန္းေပၚကၿပဳတ္က်ၿပီးေသဖူးတယ္တဲ႔။ သူ႕ဘာသူ အရက္မူးၿပီး ၿပဳတ္က်ေသတာတဲ႔။ သူကဆက္ေၿပာေသးတယ္။ လူေတြေသသြားၿပီးရင္ ဘယ္ကိုသြားၾကသလဲတဲ႔။ ကြ်န္မ မေၿဖနုိင္ပါ။ ေဟာ ……ေၿပာရင္းနဲ႔ ေသၿခင္းတရားေတြပါလာၿပီ။ မၿဖစ္ပါ ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ပါ။ ကြ်န္မ အားယူၿပီးထၾကည္႔လုိက္သည္။ ကြ်န္မဘယ္လိုၿဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္အၿမင္႔ေလးကို ေၾကာက္ေနရတာပါလိမ္႔။ ၁၀နွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ မေၾကာက္တဲ႔ ထိုအၿမင္႔ကို ကြ်န္မေၾကာက္ေနတာ အံ႔ၾသစရာပဲ။ ကြ်န္မထိုကေလးမေလးအားေၿပာလိုက္သည္။ သမီးမလုပ္နဲ႔ေနာ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္။ အမေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီကိစၥက အခုလုိေၿဖရွင္းယံုနဲ႔ၿပီးမွာမွမဟုတ္တာ။ သူကြ်န္မကို ဘာမွမေၿပာပဲေငးၾကည္႔ေနသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ကြ်န္မစကားမ်ားမွားသြားၿပီလားမသိ။ သူၾကည္႔ၿမဲၾကည္႔ေနၿပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူက အမ ညီမေလး ဘယ္ေတာ႔မွ ခုန္မခ်ပါဘူးတဲ႔။ အခုမွ ကြ်န္မသက္ၿပင္းခ်နိဳင္ေတာ႔သည္။ သူက လူၾကီးေလးတစ္ေယာက္ပမာ ဆက္ေၿပာတယ္။ သူေသရမွာေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ သူေသဖို႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္စဥ္းစားဖူးတယ္တဲ႔။ သူ႕အစ္မ မေက ကိုေတာင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေၿပာၿပလုိက္ေသးတယ္တဲ႔။ အၾကိမ္ၾကိမ္စဥ္းစားလုိက္တုိင္း ေပၚလာတဲ႔ အေတြးတစ္ခု ရွိတယ္တဲ႔။လူေတြေသရင္ ေသသြားတဲ႔သူအတြက္ကေတာ႔ ေအးခ်မ္းသြားေပမယ္႔ အသက္ရွင္က်န္ခဲ႔တဲ႔သူေတြက စိတ္ဆင္းရဲၿပီး က်န္ခဲ႔တာတဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အခုခ်ိန္မွာ သူ႔တို႔ မိသားစု စားစရာေတာင္မရွိေသးတာ သူကပါ အခုခ်ိန္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသတ္ေသလိုက္ရင္ အသုဘစရိတ္ကို ဘယ္လိုေၿဖရွင္းမွာလဲတဲ႔။ ကြ်န္မရယ္ခ်င္သြားသည္။ ကြ်န္မ မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းရသည္။ေအာ္ ကေလးမရယ္ ေတာ္ေတာ္လည္းသိတတ္ပါေပတယ္။ ေၿပာရရင္ သူဥာဏ္မွီသေလာက္ ေတြးတတ္တာေလးကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါေတာ႔သည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႔ရဲ႕ဒီလိုအေတြးက သူ႕ကို ကယ္ခဲ႔တာပါပဲ။
ေနာက္ေန႔လဲ ကြ်န္မသူ႕အနားမွာ ရွိေနၿပန္သည္။ ကြ်န္မဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ကယ္ပါအံုး။ ကြ်န္မ ဘာလို႔ဒီေနရာေရာက္ေနတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကေလးမေလးကို ေစာင္႔ေရွာက္ဖို႔ ကြ်န္မကို တကယ္ပဲ ဒီလႊတ္လိုက္တာလား။ ဒါဆို ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀အမွန္က ဘာလဲ။ ကြ်န္မအေတြးေတြကို ထုိကေလးမေလးက ၿဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ၿပန္ပါသည္။ မမ သိလား ေဇာ္၀မ္းကို။ ရုပ္ရွင္မင္းသားေလ။ သီခ်င္းလည္းဆုိတယ္ေလ။ အခုသူအိမ္ေရွ႕မွာသိလားမ။ ကြ်န္မ သူ႕မ်က္နွာေလးၿပံဳးေနတာကို ပထမဆံုးၿမင္ဖူးလိုက္သည္။ ဒီလိုက်ေတာ႕လည္း ကေလးမေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းသား။ ဟုတ္လားသမီးရဲ႕ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ညီမေလးတို႔ ေက်ာက္စိမ္းကုိ လာၾကည္႔တာမရဲ႕။ ေက်ာက္က မိုးကုတ္က ယူလာတုန္းကေတာ႔ သိန္းတစ္ရာေလာက္တန္တယ္ေၿပာတယ္။ အခု ၿပန္ေရာင္းမယ္လုပ္ေတာ႔ အထဲက ေက်ာက္ရည္ေတြ ရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔။ လိမ္သြားၾကတာေလ ညီမေလးတို႔ကို။ ေမေမတို႔ကလည္း မသိေတာ႔ ခံရတာေပါ႔။အခု ေဇာ္၀မ္းက ပဲြစားလာလုပ္တာ။ အၿမန္ေရာင္းနုိင္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းတယ္မေရ။ တကယ္ေၿပာတာ။ အဲဒါဆုိရင္ နဲနဲေတာ႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္တာေပါ႔မေရ။ လာေသးသည္။ သူ႕အေမေၿပာေသာ ေလသံကို ဖမ္း၍ေၿပာေနပံုကိုက။ မ ညီမေလး လက္မွတ္သြားထိုးခုိင္းရင္ ေကာင္းမလား။ ေၾကာက္ေတာ႔ေၾကာက္တယ္။ေတာ္ၾကာ သူက မထုိးေပးရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ႔။ အဲဒီေတာ႕ ကြ်န္မက သြား သြား ဘာမွမၿဖစ္ဘူး ထိုးခုိင္းလိုက္ ကြ်န္မနွစ္ခြန္းမေၿပာလိုက္ရပါ။ သူ ဘယ္တုန္းကတည္းက ယူထားလဲမသိတဲ႔ စာအုပ္ေလးနဲ႔ ေဘာပင္ေလး ကိုင္ၿပီး သြားပါေလေတာ႔သည္။ အခုသူေပ်ာ္ေနၿပန္ၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ုၿပန္ငိုအံုးမလဲမသိ။
မမ သိလားဒီေန႕ ေဖေဖေရာက္မယ္တဲ႔။ ဟုတ္လား သမီးလုိ႔ကြ်န္မေၿပာလိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္နွာကို အကဲခတ္လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္နွာ ရႊင္ပ်မေနပါ။ သူ႕စိတ္ထဲသို႔ စိတ္ညစ္စရာမ်ား၀င္လာၿပန္ၿပီထင္သည္။ သူသည္ တခါတေလ ကြ်န္မကိုေမ႔ေနတတ္သည္။ တခါတေလ ကြ်န္မကို ရွာတတ္ၿပန္သည္။ ကြ်န္မဒီအိမ္ထဲေရာက္ေနသည္ကို သူမွလဲြ၍ တၿခားဘယ္သူမွမသိ။ ကြ်န္မေၿပာထားလုိ႔ သူကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၿပာ။ အခုလည္း အခန္းထဲလာၿပီး တုိးတုိးေၿပာေနၿပန္သည္။ ေဖေဖေလ တိုက္ရင္းမွဴးစာေမးပဲြက်တယ္။ ေမေမလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနတယ္။ ေဖေဖမွာ ဘီပိုးရွိလုိ႔တဲ႔။ အခုအရပ္ဘက္ေၿပာင္းရေတာ႔မယ္မတဲ႔။ ေကာင္းေတာ႕လည္းေကာင္းပါတယ္။ ေဖေဖအလုပ္က ဘာပိုက္ဆံမွ မရတာတဲ႔ေလ။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖလာခါက်ရင္……………………ဆုိၿပီးသူ႕အသံတိမ္၀င္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူေခါင္းငိုက္စိုက္နွင္႔ အခန္းအၿပင္ၿပန္ထြက္သြားၿပန္သည္။အင္း ဟုတ္သည္ အကယ္၍ သူ႔အေဖလာလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြသိခဲ႔ေသာ္………………………..။
“ဟီး…………….ဟီး………” ကြ်န္မလန္႔သြားသည္။ ကြ်န္မသိေတာ႔သိလုိက္သည္။သူတို႔အိမ္သားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ငိုေနတာ။ ကြ်န္မ ထိုကေလးမေလး အခန္းထဲ၀င္လာမွာကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ဒီလိုမွ ကြ်န္မ ဇာတ္ေၾကာင္းအကုန္သိမွာေလ။ “ကလစ္…” ကြ်န္မအသံၾကားလုိက္သည္။တံခါးဖြင္႔သံ။ သူ၀င္လာတာၿဖစ္မည္။ ကြ်န္မ အသာအယာေလး ေခါင္းငဲ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဟုတ္သည္။ ကြ်န္မ အၿမန္ထြက္လုိက္ၿပီး သူ႕ဆီသြားလိုက္သည္။ သူကြ်န္မကိုပင္ မၿမင္။ အိပ္ယာေပၚသုိ႔ ေခါင္းအပ္လုိက္သည္။ ကြ်န္မသိသည္ သူငိုေနၿပန္ၿပီ။
ကြ်န္မ သူ႔ပုခံုးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္လုိ္က္သည္။ သူလွည္႔မၾကည္႔ပါ။ ငုိၿမဲငိုေနသည္။ ကြ်န္မ သူ႕ေခါင္းေလးအား အသာအယာပုတ္ေပးရုံမွ လြဲ၍ ဘာမွ မလုပ္ေပးနုိင္ေခ်။ သူငိုရတာ ေမာလြန္းလုိ႔ ကြ်န္မေပါင္ေပၚအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကေလး အိပ္လုိက္ပါ။စိတ္ညစ္စရာေတြေမ႔လုိက္ၿပီးေတာ႔ အိပ္လုိက္ပါေနာ္။ ကေလး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရတာၾကာေနၿပီေလ။
တေအာင္႔ၾကာေတာ႕ သူတခ်က္လူးလိမ္႔လာသည္။ သူၿပန္နိူးလာၿပန္သည္။ ေအာ္ အၿပစ္ကင္းတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္စက္ခုိင္းရေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာက ဆုိးလွပါလားေနာ္။ သူကြ်န္မကို ရင္ဖြင္႔ဖုိ႕ဟန္ၿပင္လိုက္သည္။ ကြ်န္မလည္း ဂရုတစိုက္နားေထာင္ဖို႔ သူ႕အနားတိုးလုိက္သည္။ မမ ေစာနက ငိုသံၾကားတယ္မို႕လား။ အဲဒါတၿခားသူမဟုတ္ဘူးမ။ အဲဒါ………………………..
တတိယပိုင္း ေမွ်ာ္......

ကြ်န္မမငိုေတာ႔ပါ

ကြ်န္မ မေန႔က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ႔ အခန္းထဲမွာ ေစာင္ၿခံဳၿပီးငိုေနတယ္။ သူ႕ကိုၾကည္႔ရတာ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ငိုေနတာကို သိမွာစိုးရိမ္ေနတဲ႔ပံုပဲ။ ကြ်န္မလည္း သူ႕ကိုၾကည္႔ၿပီး ငိုခ်င္သြားတယ္။သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေစာင္ကိုအသာအယာ မၿပီးေမးလုိက္မိတယ္ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲလို႔။ သူ ကြ်န္မကို ေမာ႔ၿပီး အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ၾကည္႔လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူခဏေတြေ၀သြားတယ္။ သူတစ္ခါမွမေတြ႕ဘူးတဲ႔ သူကို သူ႔အေၾကာင္းေၿပာရမွာကို ေၾကာက္ေနသလုိပဲ။ ၿပီးေတာ႕ သူကြ်န္မကိုေၿပာၿပတယ္ သူ႕ကို သူ႕အေမက ဂရုမစိုက္ဘူးတဲ႕ေလ။ တကယ္ေတာ႕ ဒီေန႔က သူ႕ေမြးေန႔တဲ႔၊ အခု ၈နာရီေတာင္ထိုးေတာ႔မယ္ သူ႕အေမက အခုထိၿပန္မလာေသးဘူးတဲ႔။ အခါတိုင္းနွစ္ေတြဆိုရင္ သူ႕အေမက သူ႕ကိုအက်ၤီလွလွေလးေတြ ၀ယ္ေပးေနက်တဲ႕ ကိတ္မုန္႕အၾကီးၾကီး၀ယ္ၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ဖိတ္ၿပီးမုန္႕ေကြ်းေနက်တဲ႔ေလ။ ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္မပုခံုးေပၚလာမွီၿပီငိုတယ္ ကြ်န္မလည္း ဘာရယ္ေတာ႔မသိ သူ႕ကိုအရမ္းသနားသြားတယ္။ ကြ်န္မဘယ္ဘက္လက္နဲ႕ သူ႕ေက်ာကို မရဲတရဲ အသာအယာပုတ္ေပးလုိက္မိတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ သူကဆက္ေၿပာတယ္။ ဒီနွစ္သူတို႕အိမ္ စီးပြားေရးမေကာင္းဘူးတဲ႔။ လူလိမ္ခံရတာလို႔ေတာ႔ လူၾကီးေတြေၿပာတာ သူၾကားတယ္တဲ႔။ အခုသူ႕အေမက အဲဒီလိမ္တဲ႔သူအေၾကာင္းကိုသြားစံုစမ္းတာတဲ႔။ သူမငိုသင္႔မွန္းကို သူသိတယ္တဲ႔။ အခုခ်ိန္သူ႕အေမၿပန္လာရင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာတဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ သူမငိုေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းကို ရူွိက္ၾကီးတငင္ေၿပာရွာတယ္။
“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ……..”
“မငု တံခါးဖြင္႔အံုး၊ ငါ နင္ငိုေနတာသိတယ္၊ အခုဖြင္႔” ေဟာ ကေလးမေလးရဲ႕ အမၿဖစ္ဟန္တူတဲ႔ ေနာက္ထပ္ကေလးတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင္႔ဖို႔ေၿပာေနတယ္။
“ညီမေလး……………………………. မငိုပါဘူး မေက။” လို႔ေၿပာၿပီး ထုိကေလးမေလး မ်က္ရည္ကို ဂါ၀န္စနဲ႔ ကၿပာကယာသုတ္ၿပီး တံခါးကို အၿမန္သြားဖြင္႔တယ္။ ကြ်န္မလည္းတံခါးၾကားမွာ အၿမန္၀င္ပုန္းလုိက္တယ္။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဒီေနရာဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းမသိတာ သူတို႔ၿမင္သြားရင္ လန္႔ေအာ္မည္စိုး၍ ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္မ ဒီေန႔ ကေလးမေလးအားရွာေဖြမိသည္။ အခန္းထဲမွာမ်ား ငိုေနတာလားဟု ရွာၾကည္႔သည္။မရွိပါ။ ဒါဆုိသူဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ေၾသာ္ ကေလးသဘာ၀မ်ားေနာ္ စိတ္ညစ္လည္းခဏပင္။ သူငုိမေနဘူးဆုိတဲ႔အသိက ကြ်န္မကိုစိတ္ခဏသာ ေအးခ်မ္းသြားေစသည္။ဟုတ္သည္။သူသည္ သူငိုတာကုိ သူမ်ားၿမင္မွာ အေၾကာက္ဆံုးၿဖစ္သည္။ သူအခန္းထဲမွာရွိမေနဘူးဆုိပါက သူမငိုေနသည္မွာ ၉၀ရာခိုင္နွဳန္းေသခ်ာသည္။ ကြ်န္မ မရဲတရဲနွင္႔ အခန္းအၿပင္ထြက္ၾကည္႔သည္။ အိမ္ေရွ႕မွာမ်ားေဆာ႔ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာမ်ားလား?????????
ေဟာ ေတြ႔ပါၿပီ။ သူ ဧည္႔ခန္းမွာ။ သူဘာလုပ္ေနတာလဲဟု စူးစမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူမ်က္နွာက်က္ မတပ္ထားေသးတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေခါင္မိုးကို မ်က္ေတာင္မခပ္ ၾကည္႔ေနတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕အိမ္လိုဆုိလိုမရပါ။ ထိုသို႔ဆုိလွ်င္ မိဘအိမ္ၿဖစ္မည္ဟု ထင္လွ်င္လည္းမွားမယ္။ သူ႕မိဘ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မဟုတ္ပါ။ သူ႔အေမ၏ေမာင္ သူ႕ဦးေလး၏အိမ္ၿဖစ္ပါသည္။ သူဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္စိတ္၀င္စားေနတာပါလိမ္႔။ ကြ်န္မ လူရိပ္အကဲၾကည္႔၍ သူ႕အနားခ်ည္းကပ္လိုက္သည္။ သူက ကြ်န္မကိုၿမင္ေတာ႔ ေၿပာသည္။ သူလူ႕ေလာကမွာ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ႔ဘူးတဲ႔ေလ။ အခုသူတို႔မိသားစု ေၾကြးပတ္လည္၀ိုင္းေနတယ္တဲ႔။ အရင္ကခင္လွပါၿပီဆုိတဲ႔ သူ႔အေမအသိေတြကလည္း ပိုက္ဆံနဲ႔ပတ္သက္လာေတာ႔ ဖုန္းေတာင္မဆက္ၾကေတာ႔ဘူးတဲ႔။ အေမမွာ ဟုိလူ႔ေတြ႔လည္း ေအာက္က်ခံေတာင္းပန္ရ၊ ဒီလူ႔ေတြ႔လည္းေအာက္က်ခံေတာင္းပန္ရနဲ႔ သနားပါတယ္တဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕ေမေမက သူတို႔ညီအစ္မသံုးေယာက္ကို ေမြးကတည္းက ၿပဳစုေကြ်းေမြးလာတာတဲ႔။ သူ႕အေဖက လခစား၀န္ထမ္း၊ ၿပီးေတာ႕ နယ္မွာပဲေနရတာဆိုေတာ႔ သူတို႔အတြက္ ဘာမွမ၀ယ္ေပးနိုင္ဘူး။တခါတေလ ၿပန္လာမွသာ မုန္႔ေလးေတြ၀ယ္လာတာတဲ႔ေလ။ အေမက ဘာလုပ္တာလဲဟု ကြ်န္မေမးလိုက္မိသည္။ ေမးလိုက္ၿပီးမွ ငါေမးသင္႔ရဲ႕လားဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးၿပီး သူ႕ကိုတခ်က္အကဲခတ္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္နွာမွာ ပကတိတည္ၿငိမ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူကေၿပာတယ္။ သူ႕အေမက ဆုိင္လည္းဖြင္႔ထားတယ္တဲ႔။ ေက်ာက္တို႔စိန္တို႔လည္းေရာင္းတယ္တဲ႔။ အိမ္တို႔ဘာတို႔လည္း တစ္ခါတေလပဲြစားလုပ္တယ္တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။ ကြ်န္မဘုရားတမိသည္။ အာဂမိခင္စိတ္ဓာတ္ပါလား။ သမီးသံုးေယာက္ကုိ လုပ္ေကြ်းေနတဲ႔ မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးဟု ကြ်န္မေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ သူကဆက္ေၿပာတယ္။ သူအခုေတြးေနတာတဲ႔ သူတို႔အိမ္ကို လူကိုယ္တိုင္တမိ်ဳး ဖုန္းနဲ႔တဖံု လာလာၿပီး အေၾကြးေတာင္းတဲ႔သူေတြရွိတယ္တဲ႔။ ေပးခ်င္ရင္ေတာင္ အခုခက္ေနတာက သူတို႔အိမ္မွာ စားစရာဆန္ေတာင္မရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဟိုတေခါက္ သူတို႔အိမ္မွာ ဆန္ကုန္တုန္းက သူ႕အေမကိုေၿပာေတာ႔ စိတ္ဆုိးၿပီး သူ႔ကိုလွမ္းေအာ္တယ္တဲ႔ေလ။ ၿပီးေတာ႔ ၀ုန္းဒိုင္းလုပ္ၿပီး အၿပင္ထြက္သြားတယ္တဲ႔ေလ။ သူအဲဒီေန႕က ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ ဘာမွမစားဘဲ အိပ္လိုက္တယ္တဲ႕ေလ။ ဒါေပမယ္႕႔ မနက္နိဳးလာေတာ႔ ဗိုက္ဆာလို႔အုပ္ေဆာင္းဖြင္႔လုိက္တာ သူၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ေလး ေအးခဲေနတဲ႔ အၿပင္မာေတာင္မာေနၿပီတဲ႔။ သူ႔အေမ မေန႔ညက အၿပင္ထြက္ၿပီးသြား၀ယ္တာေၾကာင္းကို သူ႕အစ္မေၿပာလုိ႔ သူသိရတယ္တဲ႔ေလ။ ထိုေန႔လည္၌ပင္ ဆန္နွစ္အိပ္ လာပို႔သြားတယ္တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ညသူ႔အေမၿပန္လာေတာ႔ သူတခုတခုထူးၿခားလုိ႔ၾကည္႔လုိက္တာ သူ႕အေမနားေပါက္ အရင္ကထက္ပိုက်ယ္ေနတာကုိ သူသတိထားမိလိုက္တယ္တဲ႔။အခုလည္း ဆန္ကထက္ကုန္ၿပန္ၿပီတဲ႔။ သူမေၿပာရဲပါတဲ႔။ သူ႕အေမက စီးပြားေရးအခုလိုၿဖစ္ကတည္းက ထမင္းဟင္းလည္းမခ်က္ေတာ႔၊ အိမ္မွာလည္းထမင္းမစားေတာ႔ ဆန္အေၿခအေနကို မသိ။ ေတာ္ေသးတယ္ဟု ဆိုရမည္ ထုိကေလးမေလးညီအစ္မအား အေမလုိတမ်ိဳး ေစာင္႔ေရွာက္ေပးတဲ႔ ဆရာမအပ်ိဳၾကီးက သူတို႔အတြက္ ထမင္းဟင္းကအစ စီစဥ္ခ်က္ၿပဳတ္ေပးေနလို႔။ ကြ်န္မအေတြးထဲခဏေမ်ာသြားသည္။ သတိရလာေတာ႔ ထိုကေလးမေလးအားတဖန္ၿပန္ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ထိုကေလးမေလးလည္း အေ၀းကိုေငးေနၿပန္သည္။ ကြ်န္မကပင္သူ႕ရဲ႕ ေငးေမာမွုကို ၿဖိဳခဲြလိုက္သည္။ အခုဘာလိုလုပ္မလဲဟုေမးလိုက္မိသည္။ သူကေငးေနရာမွ ကြ်န္မကိုေစာင္းငဲ႔ၾကည္႔ၿပီး ဒီထုတ္တန္းဘယ္ေလာက္ၿမင္႔သလဲဟုေမးလိုက္သည္။ ကြ်န္မ ေပ၂၀ေလာက္ေတာ႔ ၿမင္႔မွာေပါ႔ဟု ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ေၿဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူထုတ္တန္းေပၚတက္သြားသည္။ ကြ်န္မေၾကာင္ၿပီးေငးေနမိသည္။ သူဘာမ်ားလုပ္မလုိ႔ပါလိမ္႔။
ဆက္ပါအံုးမည္..................