ကြ်န္မမငိုေတာ႔ပါ

ကြ်န္မ မေန႔က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္။ ဘယ္သူမွမရွိတဲ႔ အခန္းထဲမွာ ေစာင္ၿခံဳၿပီးငိုေနတယ္။ သူ႕ကိုၾကည္႔ရတာ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ငိုေနတာကို သိမွာစိုးရိမ္ေနတဲ႔ပံုပဲ။ ကြ်န္မလည္း သူ႕ကိုၾကည္႔ၿပီး ငိုခ်င္သြားတယ္။သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေစာင္ကိုအသာအယာ မၿပီးေမးလုိက္မိတယ္ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲလို႔။ သူ ကြ်န္မကို ေမာ႔ၿပီး အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ၾကည္႔လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူခဏေတြေ၀သြားတယ္။ သူတစ္ခါမွမေတြ႕ဘူးတဲ႔ သူကို သူ႔အေၾကာင္းေၿပာရမွာကို ေၾကာက္ေနသလုိပဲ။ ၿပီးေတာ႕ သူကြ်န္မကိုေၿပာၿပတယ္ သူ႕ကို သူ႕အေမက ဂရုမစိုက္ဘူးတဲ႕ေလ။ တကယ္ေတာ႕ ဒီေန႔က သူ႕ေမြးေန႔တဲ႔၊ အခု ၈နာရီေတာင္ထိုးေတာ႔မယ္ သူ႕အေမက အခုထိၿပန္မလာေသးဘူးတဲ႔။ အခါတိုင္းနွစ္ေတြဆိုရင္ သူ႕အေမက သူ႕ကိုအက်ၤီလွလွေလးေတြ ၀ယ္ေပးေနက်တဲ႕ ကိတ္မုန္႕အၾကီးၾကီး၀ယ္ၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ဖိတ္ၿပီးမုန္႕ေကြ်းေနက်တဲ႔ေလ။ ၿပီးေတာ႔ ကြ်န္မပုခံုးေပၚလာမွီၿပီငိုတယ္ ကြ်န္မလည္း ဘာရယ္ေတာ႔မသိ သူ႕ကိုအရမ္းသနားသြားတယ္။ ကြ်န္မဘယ္ဘက္လက္နဲ႕ သူ႕ေက်ာကို မရဲတရဲ အသာအယာပုတ္ေပးလုိက္မိတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ သူကဆက္ေၿပာတယ္။ ဒီနွစ္သူတို႕အိမ္ စီးပြားေရးမေကာင္းဘူးတဲ႔။ လူလိမ္ခံရတာလို႔ေတာ႔ လူၾကီးေတြေၿပာတာ သူၾကားတယ္တဲ႔။ အခုသူ႕အေမက အဲဒီလိမ္တဲ႔သူအေၾကာင္းကိုသြားစံုစမ္းတာတဲ႔။ သူမငိုသင္႔မွန္းကို သူသိတယ္တဲ႔။ အခုခ်ိန္သူ႕အေမၿပန္လာရင္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မွာတဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ သူမငိုေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းကို ရူွိက္ၾကီးတငင္ေၿပာရွာတယ္။
“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ……..”
“မငု တံခါးဖြင္႔အံုး၊ ငါ နင္ငိုေနတာသိတယ္၊ အခုဖြင္႔” ေဟာ ကေလးမေလးရဲ႕ အမၿဖစ္ဟန္တူတဲ႔ ေနာက္ထပ္ကေလးတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင္႔ဖို႔ေၿပာေနတယ္။
“ညီမေလး……………………………. မငိုပါဘူး မေက။” လို႔ေၿပာၿပီး ထုိကေလးမေလး မ်က္ရည္ကို ဂါ၀န္စနဲ႔ ကၿပာကယာသုတ္ၿပီး တံခါးကို အၿမန္သြားဖြင္႔တယ္။ ကြ်န္မလည္းတံခါးၾကားမွာ အၿမန္၀င္ပုန္းလုိက္တယ္။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဒီေနရာဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းမသိတာ သူတို႔ၿမင္သြားရင္ လန္႔ေအာ္မည္စိုး၍ ၿဖစ္သည္။
ကြ်န္မ ဒီေန႔ ကေလးမေလးအားရွာေဖြမိသည္။ အခန္းထဲမွာမ်ား ငိုေနတာလားဟု ရွာၾကည္႔သည္။မရွိပါ။ ဒါဆုိသူဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ေၾသာ္ ကေလးသဘာ၀မ်ားေနာ္ စိတ္ညစ္လည္းခဏပင္။ သူငုိမေနဘူးဆုိတဲ႔အသိက ကြ်န္မကိုစိတ္ခဏသာ ေအးခ်မ္းသြားေစသည္။ဟုတ္သည္။သူသည္ သူငိုတာကုိ သူမ်ားၿမင္မွာ အေၾကာက္ဆံုးၿဖစ္သည္။ သူအခန္းထဲမွာရွိမေနဘူးဆုိပါက သူမငိုေနသည္မွာ ၉၀ရာခိုင္နွဳန္းေသခ်ာသည္။ ကြ်န္မ မရဲတရဲနွင္႔ အခန္းအၿပင္ထြက္ၾကည္႔သည္။ အိမ္ေရွ႕မွာမ်ားေဆာ႔ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာမ်ားလား?????????
ေဟာ ေတြ႔ပါၿပီ။ သူ ဧည္႔ခန္းမွာ။ သူဘာလုပ္ေနတာလဲဟု စူးစမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူမ်က္နွာက်က္ မတပ္ထားေသးတဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေခါင္မိုးကို မ်က္ေတာင္မခပ္ ၾကည္႔ေနတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕အိမ္လိုဆုိလိုမရပါ။ ထိုသို႔ဆုိလွ်င္ မိဘအိမ္ၿဖစ္မည္ဟု ထင္လွ်င္လည္းမွားမယ္။ သူ႕မိဘ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မဟုတ္ပါ။ သူ႔အေမ၏ေမာင္ သူ႕ဦးေလး၏အိမ္ၿဖစ္ပါသည္။ သူဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္စိတ္၀င္စားေနတာပါလိမ္႔။ ကြ်န္မ လူရိပ္အကဲၾကည္႔၍ သူ႕အနားခ်ည္းကပ္လိုက္သည္။ သူက ကြ်န္မကိုၿမင္ေတာ႔ ေၿပာသည္။ သူလူ႕ေလာကမွာ အသက္မရွင္ခ်င္ေတာ႔ဘူးတဲ႔ေလ။ အခုသူတို႔မိသားစု ေၾကြးပတ္လည္၀ိုင္းေနတယ္တဲ႔။ အရင္ကခင္လွပါၿပီဆုိတဲ႔ သူ႔အေမအသိေတြကလည္း ပိုက္ဆံနဲ႔ပတ္သက္လာေတာ႔ ဖုန္းေတာင္မဆက္ၾကေတာ႔ဘူးတဲ႔။ အေမမွာ ဟုိလူ႔ေတြ႔လည္း ေအာက္က်ခံေတာင္းပန္ရ၊ ဒီလူ႔ေတြ႔လည္းေအာက္က်ခံေတာင္းပန္ရနဲ႔ သနားပါတယ္တဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕ေမေမက သူတို႔ညီအစ္မသံုးေယာက္ကို ေမြးကတည္းက ၿပဳစုေကြ်းေမြးလာတာတဲ႔။ သူ႕အေဖက လခစား၀န္ထမ္း၊ ၿပီးေတာ႕ နယ္မွာပဲေနရတာဆိုေတာ႔ သူတို႔အတြက္ ဘာမွမ၀ယ္ေပးနိုင္ဘူး။တခါတေလ ၿပန္လာမွသာ မုန္႔ေလးေတြ၀ယ္လာတာတဲ႔ေလ။ အေမက ဘာလုပ္တာလဲဟု ကြ်န္မေမးလိုက္မိသည္။ ေမးလိုက္ၿပီးမွ ငါေမးသင္႔ရဲ႕လားဟု စိတ္ထဲ၌ ေတြးၿပီး သူ႕ကိုတခ်က္အကဲခတ္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္နွာမွာ ပကတိတည္ၿငိမ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူကေၿပာတယ္။ သူ႕အေမက ဆုိင္လည္းဖြင္႔ထားတယ္တဲ႔။ ေက်ာက္တို႔စိန္တို႔လည္းေရာင္းတယ္တဲ႔။ အိမ္တို႔ဘာတို႔လည္း တစ္ခါတေလပဲြစားလုပ္တယ္တဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။ ကြ်န္မဘုရားတမိသည္။ အာဂမိခင္စိတ္ဓာတ္ပါလား။ သမီးသံုးေယာက္ကုိ လုပ္ေကြ်းေနတဲ႔ မိခင္ေကာင္းတစ္ဦးဟု ကြ်န္မေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ သူကဆက္ေၿပာတယ္။ သူအခုေတြးေနတာတဲ႔ သူတို႔အိမ္ကို လူကိုယ္တိုင္တမိ်ဳး ဖုန္းနဲ႔တဖံု လာလာၿပီး အေၾကြးေတာင္းတဲ႔သူေတြရွိတယ္တဲ႔။ ေပးခ်င္ရင္ေတာင္ အခုခက္ေနတာက သူတို႔အိမ္မွာ စားစရာဆန္ေတာင္မရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဟိုတေခါက္ သူတို႔အိမ္မွာ ဆန္ကုန္တုန္းက သူ႕အေမကိုေၿပာေတာ႔ စိတ္ဆုိးၿပီး သူ႔ကိုလွမ္းေအာ္တယ္တဲ႔ေလ။ ၿပီးေတာ႔ ၀ုန္းဒိုင္းလုပ္ၿပီး အၿပင္ထြက္သြားတယ္တဲ႔ေလ။ သူအဲဒီေန႕က ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ ဘာမွမစားဘဲ အိပ္လိုက္တယ္တဲ႕ေလ။ ဒါေပမယ္႕႔ မနက္နိဳးလာေတာ႔ ဗိုက္ဆာလို႔အုပ္ေဆာင္းဖြင္႔လုိက္တာ သူၾကိဳက္တတ္တဲ႔ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ေလး ေအးခဲေနတဲ႔ အၿပင္မာေတာင္မာေနၿပီတဲ႔။ သူ႔အေမ မေန႔ညက အၿပင္ထြက္ၿပီးသြား၀ယ္တာေၾကာင္းကို သူ႕အစ္မေၿပာလုိ႔ သူသိရတယ္တဲ႔ေလ။ ထိုေန႔လည္၌ပင္ ဆန္နွစ္အိပ္ လာပို႔သြားတယ္တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ညသူ႔အေမၿပန္လာေတာ႔ သူတခုတခုထူးၿခားလုိ႔ၾကည္႔လုိက္တာ သူ႕အေမနားေပါက္ အရင္ကထက္ပိုက်ယ္ေနတာကုိ သူသတိထားမိလိုက္တယ္တဲ႔။အခုလည္း ဆန္ကထက္ကုန္ၿပန္ၿပီတဲ႔။ သူမေၿပာရဲပါတဲ႔။ သူ႕အေမက စီးပြားေရးအခုလိုၿဖစ္ကတည္းက ထမင္းဟင္းလည္းမခ်က္ေတာ႔၊ အိမ္မွာလည္းထမင္းမစားေတာ႔ ဆန္အေၿခအေနကို မသိ။ ေတာ္ေသးတယ္ဟု ဆိုရမည္ ထုိကေလးမေလးညီအစ္မအား အေမလုိတမ်ိဳး ေစာင္႔ေရွာက္ေပးတဲ႔ ဆရာမအပ်ိဳၾကီးက သူတို႔အတြက္ ထမင္းဟင္းကအစ စီစဥ္ခ်က္ၿပဳတ္ေပးေနလို႔။ ကြ်န္မအေတြးထဲခဏေမ်ာသြားသည္။ သတိရလာေတာ႔ ထိုကေလးမေလးအားတဖန္ၿပန္ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ ထိုကေလးမေလးလည္း အေ၀းကိုေငးေနၿပန္သည္။ ကြ်န္မကပင္သူ႕ရဲ႕ ေငးေမာမွုကို ၿဖိဳခဲြလိုက္သည္။ အခုဘာလိုလုပ္မလဲဟုေမးလိုက္မိသည္။ သူကေငးေနရာမွ ကြ်န္မကိုေစာင္းငဲ႔ၾကည္႔ၿပီး ဒီထုတ္တန္းဘယ္ေလာက္ၿမင္႔သလဲဟုေမးလိုက္သည္။ ကြ်န္မ ေပ၂၀ေလာက္ေတာ႔ ၿမင္႔မွာေပါ႔ဟု ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ေၿဖလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူထုတ္တန္းေပၚတက္သြားသည္။ ကြ်န္မေၾကာင္ၿပီးေငးေနမိသည္။ သူဘာမ်ားလုပ္မလုိ႔ပါလိမ္႔။

ဆက္ပါအံုးမည္..................