ကြ်န္မၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းႏွင္႔ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးခံစားရလာတယ္။ သူ …သူ … ခုန္ခ်ေတာ႔မလို႔လား။ မၿဖစ္ဘူး သူခုန္ခ်လို႔မၿဖစ္ဘူး။ သူဘ၀ကို ဒီလိုပဲအရံွူးေပးေတာ႔မလုိ႔လား။ ကြ်န္မမွာတာ၀န္အၿပည္႔ရွိတယ္။ ကြ်န္မသူ႕ကိုေစာက္ေရွာက္ဖို႔ ဒီကုိေရာက္လာတာၿဖစ္ရမယ္။ကြ်န္မသူ႕ကိုၿပန္လာဖုိ႔ ေအာ္ေၿပာလိုက္တယ္။ သူနားမေထာင္ပါ။ တေရြ႕ေရြ႕ဆက္သြားေနသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္ သူရပ္ၿပီး ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည္႔ေနၿပန္တယ္။ ကြ်န္မလည္း လုိက္တက္ဖို႔ၾကိဳးစားလုိက္သည္။ကြ်န္မ ထုတ္တန္းေပၚေရာက္သည္အထိ သူဒီတိုင္းပဲ ရွိေနပါေစ။ ကြ်န္မ တၿဖည္းၿဖည္း အေပၚတက္သြားသည္။ တၿဖည္းၿဖည္းၿမင္႔တက္လာတဲ႔ အၿမင္႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္မမိုက္ခနဲ မူးသြားသည္။ မ်က္စိအၿမန္မွိတ္ၿပီး နီးစပ္ရာ တုိင္တစ္တုိင္ကို ကိုင္လိုက္သည္။ သူကေတာ႔ ရပ္ၿမဲရပ္ေနတုန္းပဲ။ ကြ်န္မအေတြးတစ္ခ်က္ေပၚလာသည္။ ၾကည္႔ရတာ သူေသမွာကို ေၾကာက္ေနလို႔ ခုန္မခ်တာၿဖစ္မယ္။ အင္းေပါ႔ေလ ကေလးပဲ ေပါက္ကရသာေတြးရံုေတြးတာ တကယ္ေတာ႔လည္း ဘယ္လုပ္ရဲပါ႔မလဲေနာ္။ အၿမင္႔အဟုန္ေၾကာင္႔ ဒူးေခါင္းေခ်ာင္ေနတဲ႔ ကြ်န္မ သူ႕အားသြားေရာက္၍ ဆဲြယူနုိင္အားလည္းမရွိပါ။ ေတာ္ေသးသည္ သူ႔၏ မလုပ္ရဲတဲ႔စိတ္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ကြ်န္မရပ္ၿမဲေနရာမွာပဲ သူ႔ကို ၾကည္႔ေနလိုက္မိတယ္။ ထို႔ေနာက္သူက ကြ်န္မဘက္သို႔ တစ္ခ်က္လွည္႔ၾကည္႔လုိက္တယ္။ သူကေၿပာတယ္ သူတို႔သူ႕ဦးေလးအိမ္ၿဖစ္တဲ႔ ယခုအိမ္ေလးကိုေဆာက္တုန္းက လူတစ္ေယာက္ ထုတ္တန္းေပၚကၿပဳတ္က်ၿပီးေသဖူးတယ္တဲ႔။ သူ႕ဘာသူ အရက္မူးၿပီး ၿပဳတ္က်ေသတာတဲ႔။ သူကဆက္ေၿပာေသးတယ္။ လူေတြေသသြားၿပီးရင္ ဘယ္ကိုသြားၾကသလဲတဲ႔။ ကြ်န္မ မေၿဖနုိင္ပါ။ ေဟာ ……ေၿပာရင္းနဲ႔ ေသၿခင္းတရားေတြပါလာၿပီ။ မၿဖစ္ပါ ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ပါ။ ကြ်န္မ အားယူၿပီးထၾကည္႔လုိက္သည္။ ကြ်န္မဘယ္လိုၿဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္အၿမင္႔ေလးကို ေၾကာက္ေနရတာပါလိမ္႔။ ၁၀နွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ မေၾကာက္တဲ႔ ထိုအၿမင္႔ကို ကြ်န္မေၾကာက္ေနတာ အံ႔ၾသစရာပဲ။ ကြ်န္မထိုကေလးမေလးအားေၿပာလိုက္သည္။ သမီးမလုပ္နဲ႔ေနာ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္။ အမေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီကိစၥက အခုလုိေၿဖရွင္းယံုနဲ႔ၿပီးမွာမွမဟုတ္တာ။ သူကြ်န္မကို ဘာမွမေၿပာပဲေငးၾကည္႔ေနသည္။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။ ကြ်န္မစကားမ်ားမွားသြားၿပီလားမသိ။ သူၾကည္႔ၿမဲၾကည္႔ေနၿပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူက အမ ညီမေလး ဘယ္ေတာ႔မွ ခုန္မခ်ပါဘူးတဲ႔။ အခုမွ ကြ်န္မသက္ၿပင္းခ်နိဳင္ေတာ႔သည္။ သူက လူၾကီးေလးတစ္ေယာက္ပမာ ဆက္ေၿပာတယ္။ သူေသရမွာေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ သူေသဖို႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္စဥ္းစားဖူးတယ္တဲ႔။ သူ႕အစ္မ မေက ကိုေတာင္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေၿပာၿပလုိက္ေသးတယ္တဲ႔။ အၾကိမ္ၾကိမ္စဥ္းစားလုိက္တုိင္း ေပၚလာတဲ႔ အေတြးတစ္ခု ရွိတယ္တဲ႔။လူေတြေသရင္ ေသသြားတဲ႔သူအတြက္ကေတာ႔ ေအးခ်မ္းသြားေပမယ္႔ အသက္ရွင္က်န္ခဲ႔တဲ႔သူေတြက စိတ္ဆင္းရဲၿပီး က်န္ခဲ႔တာတဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အခုခ်ိန္မွာ သူ႔တို႔ မိသားစု စားစရာေတာင္မရွိေသးတာ သူကပါ အခုခ်ိန္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသတ္ေသလိုက္ရင္ အသုဘစရိတ္ကို ဘယ္လိုေၿဖရွင္းမွာလဲတဲ႔။ ကြ်န္မရယ္ခ်င္သြားသည္။ ကြ်န္မ မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းရသည္။ေအာ္ ကေလးမရယ္ ေတာ္ေတာ္လည္းသိတတ္ပါေပတယ္။ ေၿပာရရင္ သူဥာဏ္မွီသေလာက္ ေတြးတတ္တာေလးကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါေတာ႔သည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူ႔ရဲ႕ဒီလိုအေတြးက သူ႕ကို ကယ္ခဲ႔တာပါပဲ။
ေနာက္ေန႔လဲ ကြ်န္မသူ႕အနားမွာ ရွိေနၿပန္သည္။ ကြ်န္မဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ကယ္ပါအံုး။ ကြ်န္မ ဘာလို႔ဒီေနရာေရာက္ေနတာလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကေလးမေလးကို ေစာင္႔ေရွာက္ဖို႔ ကြ်န္မကို တကယ္ပဲ ဒီလႊတ္လိုက္တာလား။ ဒါဆို ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀အမွန္က ဘာလဲ။ ကြ်န္မအေတြးေတြကို ထုိကေလးမေလးက ၿဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ၿပန္ပါသည္။ မမ သိလား ေဇာ္၀မ္းကို။ ရုပ္ရွင္မင္းသားေလ။ သီခ်င္းလည္းဆုိတယ္ေလ။ အခုသူအိမ္ေရွ႕မွာသိလားမ။ ကြ်န္မ သူ႕မ်က္နွာေလးၿပံဳးေနတာကို ပထမဆံုးၿမင္ဖူးလိုက္သည္။ ဒီလိုက်ေတာ႕လည္း ကေလးမေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းသား။ ဟုတ္လားသမီးရဲ႕ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ညီမေလးတို႔ ေက်ာက္စိမ္းကုိ လာၾကည္႔တာမရဲ႕။ ေက်ာက္က မိုးကုတ္က ယူလာတုန္းကေတာ႔ သိန္းတစ္ရာေလာက္တန္တယ္ေၿပာတယ္။ အခု ၿပန္ေရာင္းမယ္လုပ္ေတာ႔ အထဲက ေက်ာက္ရည္ေတြ ရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔။ လိမ္သြားၾကတာေလ ညီမေလးတို႔ကို။ ေမေမတို႔ကလည္း မသိေတာ႔ ခံရတာေပါ႔။အခု ေဇာ္၀မ္းက ပဲြစားလာလုပ္တာ။ အၿမန္ေရာင္းနုိင္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းတယ္မေရ။ တကယ္ေၿပာတာ။ အဲဒါဆုိရင္ နဲနဲေတာ႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္တာေပါ႔မေရ။ လာေသးသည္။ သူ႕အေမေၿပာေသာ ေလသံကို ဖမ္း၍ေၿပာေနပံုကိုက။ မ ညီမေလး လက္မွတ္သြားထိုးခုိင္းရင္ ေကာင္းမလား။ ေၾကာက္ေတာ႔ေၾကာက္တယ္။ေတာ္ၾကာ သူက မထုိးေပးရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲတဲ႔။ အဲဒီေတာ႕ ကြ်န္မက သြား သြား ဘာမွမၿဖစ္ဘူး ထိုးခုိင္းလိုက္ ကြ်န္မနွစ္ခြန္းမေၿပာလိုက္ရပါ။ သူ ဘယ္တုန္းကတည္းက ယူထားလဲမသိတဲ႔ စာအုပ္ေလးနဲ႔ ေဘာပင္ေလး ကိုင္ၿပီး သြားပါေလေတာ႔သည္။ အခုသူေပ်ာ္ေနၿပန္ၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္ုၿပန္ငိုအံုးမလဲမသိ။
မမ သိလားဒီေန႕ ေဖေဖေရာက္မယ္တဲ႔။ ဟုတ္လား သမီးလုိ႔ကြ်န္မေၿပာလိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္နွာကို အကဲခတ္လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္နွာ ရႊင္ပ်မေနပါ။ သူ႕စိတ္ထဲသို႔ စိတ္ညစ္စရာမ်ား၀င္လာၿပန္ၿပီထင္သည္။ သူသည္ တခါတေလ ကြ်န္မကိုေမ႔ေနတတ္သည္။ တခါတေလ ကြ်န္မကို ရွာတတ္ၿပန္သည္။ ကြ်န္မဒီအိမ္ထဲေရာက္ေနသည္ကို သူမွလဲြ၍ တၿခားဘယ္သူမွမသိ။ ကြ်န္မေၿပာထားလုိ႔ သူကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၿပာ။ အခုလည္း အခန္းထဲလာၿပီး တုိးတုိးေၿပာေနၿပန္သည္။ ေဖေဖေလ တိုက္ရင္းမွဴးစာေမးပဲြက်တယ္။ ေမေမလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနတယ္။ ေဖေဖမွာ ဘီပိုးရွိလုိ႔တဲ႔။ အခုအရပ္ဘက္ေၿပာင္းရေတာ႔မယ္မတဲ႔။ ေကာင္းေတာ႕လည္းေကာင္းပါတယ္။ ေဖေဖအလုပ္က ဘာပိုက္ဆံမွ မရတာတဲ႔ေလ။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖလာခါက်ရင္……………………ဆုိၿပီးသူ႕အသံတိမ္၀င္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူေခါင္းငိုက္စိုက္နွင္႔ အခန္းအၿပင္ၿပန္ထြက္သြားၿပန္သည္။အင္း ဟုတ္သည္ အကယ္၍ သူ႔အေဖလာလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြသိခဲ႔ေသာ္………………………..။
“ဟီး…………….ဟီး………” ကြ်န္မလန္႔သြားသည္။ ကြ်န္မသိေတာ႔သိလုိက္သည္။သူတို႔အိမ္သားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ငိုေနတာ။ ကြ်န္မ ထိုကေလးမေလး အခန္းထဲ၀င္လာမွာကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ဒီလိုမွ ကြ်န္မ ဇာတ္ေၾကာင္းအကုန္သိမွာေလ။ “ကလစ္…” ကြ်န္မအသံၾကားလုိက္သည္။တံခါးဖြင္႔သံ။ သူ၀င္လာတာၿဖစ္မည္။ ကြ်န္မ အသာအယာေလး ေခါင္းငဲ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဟုတ္သည္။ ကြ်န္မ အၿမန္ထြက္လုိက္ၿပီး သူ႕ဆီသြားလိုက္သည္။ သူကြ်န္မကိုပင္ မၿမင္။ အိပ္ယာေပၚသုိ႔ ေခါင္းအပ္လုိက္သည္။ ကြ်န္မသိသည္ သူငိုေနၿပန္ၿပီ။
ကြ်န္မ သူ႔ပုခံုးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္လုိ္က္သည္။ သူလွည္႔မၾကည္႔ပါ။ ငုိၿမဲငိုေနသည္။ ကြ်န္မ သူ႕ေခါင္းေလးအား အသာအယာပုတ္ေပးရုံမွ လြဲ၍ ဘာမွ မလုပ္ေပးနုိင္ေခ်။ သူငိုရတာ ေမာလြန္းလုိ႔ ကြ်န္မေပါင္ေပၚအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကေလး အိပ္လုိက္ပါ။စိတ္ညစ္စရာေတြေမ႔လုိက္ၿပီးေတာ႔ အိပ္လုိက္ပါေနာ္။ ကေလး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရတာၾကာေနၿပီေလ။
တေအာင္႔ၾကာေတာ႕ သူတခ်က္လူးလိမ္႔လာသည္။ သူၿပန္နိူးလာၿပန္သည္။ ေအာ္ အၿပစ္ကင္းတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္စက္ခုိင္းရေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာက ဆုိးလွပါလားေနာ္။ သူကြ်န္မကို ရင္ဖြင္႔ဖုိ႕ဟန္ၿပင္လိုက္သည္။ ကြ်န္မလည္း ဂရုတစိုက္နားေထာင္ဖို႔ သူ႕အနားတိုးလုိက္သည္။ မမ ေစာနက ငိုသံၾကားတယ္မို႕လား။ အဲဒါတၿခားသူမဟုတ္ဘူးမ။ အဲဒါ………………………..

တတိယပိုင္း ေမွ်ာ္......